اول مه روز کارگر است٬
روز دفاع از سرمايه نيست!
نسرين رمضانعلى

در آستانه روز جهانی کارگر هستيم. با نزدیک شدن به 1 مه روز جهانی کارگر٬ وحشت رژیم اسلامى بیش از پیش خود را به نمایش میگذارد. اعتراضات کارگری در یکی دو سال گذشته بشکل بیسابقه ای رشد کرده است. تنها نگاهی به تیتر اخبار و روزنامه های حکومت که فقط بخش سر و دم بريده تعدادى از این اعتراضات را منعکس میکنند نشان میدهد کارگران هر روزه و هر لحظه در جنگی نابرابر قرار گرفتند و نشان میدهد که کارگران در شکل مبارزاتی خود نیز تغییراتی اساسی را ایجاد کرده اند. طبق آمار بطور متوسط روزانه بین دو تا سه اعتراض کارگری در جریان بوده است که با توجه به اخبار از منابع دیگر این آمار واقعی نیست و اعتراضات کارگری خیلی بالاتر از این بوده است. این اعتراضات اساسا برای پرداخت حقوقهای معوقه٬ افزایش دستمزد٬ حق تشکل٬ حق انتخاب نمایندگان مستقل کارگران٬ حق بیمه و مزایا و عیدی و پاداش٬ حق شیف بوده و همینطور کارگران در کنار خواست حق تشکل خواهان امنیت شغلی و لغو قراردادهای موقت و سفید امضا و کار پيمانى بودند.

از اواخر سال گذشته تا اوایل امسال کشمکش برای تعیین حداقل دستمزدها در جريان بود. نمایندگان دولت و کارفرما حداقل دستمزد را تعیین کردند و تعیین حداقل دستمزد با اعلام خط مرگ کارگر اعلام شد. از ابتدای سال جاری ما شاهد اعتراضات بیش از پیش بودیم و قریب به اتفاق این اعتراضات بر سر دستمزدها و حقوقهای معوقه بوده است. این بدان معنی نیست که کارگران خواستهای دیگر نداشتند و یا طرح نکردند اما اولویت کارگران در این اعتراضات بر حقوقها و مزایا بوده است. این اعتراضات تلاش داشت سراسرى تر عمل کند و ابعاد تازه ای به خود بگیرد. برای نمونه اعتراضات پتروشیمی ماهشهر تا آنجا پیش رفت که نماینده های کارگران پتروشیمی ماهشهر در ملاقاتهائی با نمایندگان سایر پتروشیمهای دیگر در تدارک یک اعتصاب سراسری برای افزایش دستمزد٬ لغو قرارداد موقت و پیمانی٬ و تامين امنيت شغلى برای کارگران بودند. این حرکت رژیم را هاج واج کرده بود و هنوز شوک است. فعلا با وعده قرارداد مستقیم و از بین بردن دلالان و واسطه های کار تلاش داشته این مبارزات را کنترل کند.

در این میان باید اشاره داشت به توطئه و دسیسه های دولت و کارفرما و پیمانکاران برای ساکت کردن اعتراضات کارگری. آنها تلاش ميکنند در مقابل گسترش مبارزات کارگران به توهم پراکنی گسترده دست بزنند تا کارگران را در انتظار نگه دارند و صفوف شان را متفرق کنند. یکی از این وعده ها بستن قرارداد مستقیم است. داستان جديد قرادادهای مستقیم از اینجا ناشی میشود که در صنعتی ترین مراکز تا کوچکترین کارخانه بطور روتین کارگران از 1 ماه تا چند سال حقوق طلب دارند. مبارزه و اعتراض برای پرداخت حقوقهای معوقه و افزایش دستمزد یکی از خواستهاى اساسى کارگران بوده که بطور نسبی در روز بین 2 تا 3 تجمع و اعتراض را در برگرفته است. این تجمعات در مقابل دفتر مدیریت٬ اداره کار٬ فرمانداری٬ استانداری٬ و در شرایطی در مقابل مجلس صورت گرفته است. سرمایه داران و جنایتکاران حکومت اسلامى ميليارد میلیارد پول بالا میکشند که بخشی از آن حقوق نپرداخته کارگران است.  

و حالا٬ تحت عنوان "قرارداد مستقيم" سرمايه داران و کارفرماها و شرکتهاى پيمانى و دولت در یک همدستی کاملا آشکار و غیر قابل انکار وارد عمل شده اند. ناگهان از يکطرف پیمانکاران اعلام ورشکستگی میکنند و از طرف دیگر کارفرما و دولت مستقیم وارد عمل میشوند و اعلام میکنند اگر اعتراضی نکنید٬ اگر موافق همین حداقل دستمزدهای تعیین شده باشید٬ با شما قرارداد مستقیم خواهیم بست! و معنی این حرف تنها این است کارگری که ماههاى زیادی از پیمانکار و کارفرما پول طلب دارد٬ ازش چشم بپوشد و "قرار داد مستقيم" امضا کند. قراردادی که بربریت هر چه بیشتری را به وی تحمیل میکند و در حالى که معلوم نیست در اين قرارداد فردا براى حقوق کارگر چه تضمینی هست٬ به کارگران قول "امنیت شغلی" را میدهند. کارگران بايد هشيارانه به اين روش حکومتيها و کارفرما برخورد کنند.

مسئله دوم حذف سوبسیدها است که در ابتدای سال جاری اعلام شده است دولت با کمبود بودجه روبرو شده است و فعلا در حال حاضر رسما 15 میلیون نفر را از دریافت یارانه ها محروم کردند و بقیه هم که شامل دریافت یارانه میشوند خبری از یارانه نیست و کل این سود را حضرات به جیب میزنند. کارگران به خوبی آگاهی دارند وقتی مزدوران خانه کارگر و شوراى اسلامی اعلام کنند که کارگران رسمی در خط مرگ قرار گرفتند٬ یعنی شدت فقر و بدبختی طبقه کارگر چنان عنان گسیخته است که بخشی از همدستان همین حکومت هار اسلامی مجبور شدند برای ایجاد توهم٬ برای کنترل خشم کارگران که هر لحظه وضعیت زندگیشان اسفبارتر میشود٬ وارد میدان شوند و یکسری آمار و ارقام بدهند. بخیال خود میتوانند این خشم فروخورده کارگران را مهار کنند. در حالی که حداقل بیش از 3 ماه است در مراکز و محیط کارگری و محافل کارگری بحث برسر آماده شدن برای روز جهانی کارگر است.  

امسال شورتر از هر سال خانه کارگر هم به جنب جوش افتاده است. گردن کج کرده در مقابل کارگران میخواهد بگوید ما تشکل واقعی شما کارگران هستیم٬ مگر نمیبینی تقاضای مجوز کردیم دولت به ما مجوز نداده است؟ مگر نمیبینی کمیته های برگزاری اول مه تشکیل دادیم؟ ولی مقصر اون شهردار و یا فرماندار است که به جناح احمدی نژاد یا خامنه ای وابسته است برای همین به ما مجوز راهپیمائی نمیدهند. و در همین حال میخواهد نقش اول ضربه گير کارگرى را در حکومت بازی بکند و بگوید ببینيد میخواهم نظام را از این خشم فروخورده نجات بدهم. کارگران ميدانند که وقتى هم به خانه کارگر مجوز ميدهند٬ تلاش دارند تريبون را به وسيله تملق حکومت و سياستهاى ضد کارگريش تبديل کنند. حکومت در حالی که یکی بعد از دیگری چهرهای شناخته شده و فعالین کارگری را دستگیر کرده و در این روزهای نزدیک به روز کارگر آنها را با وثیقه های سرسام آوری آزاد میکند٬ از آنها میخواهد تعهد بدهند و امضا بدهند در روز جهانی کارگر سهمی ندارند. همينطور از زبان مزدوران خانه کارگر اعلام میشود هر کارگری که در روز جهانی کارگر در هر تجمع و اعتراضی شرکت بکند اخراج خواهد شد.

این اون فضائی است که از ماهها پیش در میان کارگران به یک کشمکش بدل شده است. به کدامین اشکال باید این روز را نه تنها گرامی داشت و جشن گرفت بلکه کیفرخواست مان را علیه این دنیای نابرابر٬ کیفرخواست مان را علیه اين نظام فاسد اسلامی سرمایه داری اعلام کنیم. چگونه باید وارد میدان شویم تا به کمترین هزینه بیشترین دستاورد را داشته باشیم؟ چطور میشود کارگر نفت٬ گاز٬ نساجی٬ پتروشیمی با کارگران معادن و ساختمان دست در دست هم به این جدال تاریخی بروند. رژیم هار اسلامی  که مزدورانش را در محیط کار و زیست کارگران سازمان داده تا خبرچینی بکنند اگر چه بجز خبرچینی قدرت نداشتند هیچ غلطی بکنند. اما دولت بنا بر همین گزارشات میداند اولا وضعیت و زمزمه های کارگران در سراسر ایران چگونه است و برای جلوگیری از هر حرکتی که از نظر خودشان غیر قابل کنترل بشود سعی میکنند خوداری کنند. لذا این مزدوران خانه کارگری را جلو انداختند. در حالی که سالهاست کارگران اعلام میکنند در این روز خیابانها مال ماست و هر ساله هم در ابعاد بزرگ و کوچک تلاش کردند خیابانها را از آن خود کنند. امسال خانه کارگر میخواهد بگوید مجوز نمیدهند٬ هر کسی در هر تجمعی شرکت کند اخراج شود و یا کارگران رسما تهدید شدند که با آنها قرارداد مستقیم بسته نمیشود. در عوض یک فرم 11 صحفه ای قرارداد بربریت که اسمش را قرارداد مستقیم کار گذاشتند پخش کردند و وعده امنیت شغلی داده اند.

رفقای کارگر ما خوب میدانیم هر ساله با فرارسیدن و نزدیک شدن به روز جهانی کارگر کل دم دستگاه این حکومت هار اسلامی به تکاپو خواهد افتاد که در مقابل ما بعنوان یک تن واحد ظاهر شود. هر ساله با دستگیری همکارانمان و با نظامی کردن مناطق اعلام شده برای تجمع و راهپیمائی فضای اختناق و فشار را بیش از پیش میکنند. یک واقعیت غیره قابل انکار این است که طبقه حاکم بر جامعه بشدت از متشکل شدن هر چهار نفر ما بخود میلرزد. تاریخ نشان داده است هر زمانی ما بعنوان يک صف مستقل٬ بعنوان يک تن واحد در مقابل سرمایه قد علم کردیم٬ حاکمین مجبور شدند عقب بنشینند و در مقابل خواستهای برحقمان سرفرود بیاورند. وضعیت ما کارگران در ایران به هر لحاظ بشدت شکننده است. فقر٬ بیکاری٬ اعتیاد٬ فحشا و هزاران مصیبت دیگر را این حاکمین به ما تحمیل کردند تا خود در کاخهای رویائى شان زندگی کنند و بهشت روى همين سرزمین را به ما در آخرت وعده میدهند.

امسال ما به میدان خواهیم آمد و اعلام میکنیم؛ بهشت را همینجا٬ روی این کره خاکی٬ ما با دستان توانمندمان برای شما ساختیم٬ سهم ما از زندگی "بهشت آخرت" نیست. ما سهم مان را همین امروز و همین حالا میخواهیم. در اول مه امسال اعلام خواهیم کرد که ما بخشی از یک جنبش عظیم هستیم٬ بخشی از جنبش جهانى ضد سرمايه دارى طبقه کارگر٬ بخشى از جنبش 99 درصدى ها. امسال اعلام میکنیم تشکل حق مسلم ماست و اعلام میکنیم روز جهانی کارگر روز تعطیلی رسمی است. در این روز خیابانها ما ماست. در این روز نشان میدهیم قدرت ما در تشکل و اتحاد ماست.

در اول مه با پرچم کارگران جهان متحد شوید و نفى سرمايه دارى به میدان خواهیم آمد. زنده باد روز جهانی کارگر! *